Alan w Norze

Mój autystyczny chłopak Alan ma 22 lata i jest w trakcie tranzycji. Zmaga się on z dysforią płciową, czyli częstym przypływem bardzo negatywnych myśli na temat swojego ciała, oraz depresją, fobią społeczną, traumami, lękami, które znacznie utrudniają codzienne funkcjonowanie. Dodatkowo ma zaburzenia osobowości oraz zaburzenie odżywiania o nazwie AFRID, które cechuje się wybiórczością pokarmową. 
Obecnie jest na etapie przyjmowania hormonów, czyli jest w trakcie zastępczej terapii hormonalnej. Otrzymał również diagnozę pod kątem ADHD.
Czeka go teraz rozprawa sądowa o uzgodnienie płci metrykalnej.
Następnie planuje operacje chirurgiczne, które mu pomogą normalnie funkcjonować.
Dzięki takiej pomocy Alan chce funkcjonować jak zdrowa osoba, cieszyć się życiem . Chce także być samodzielny i między innymi nie bać się wyjścia z domu czy móc ugotować sobie jedzenie. Obecnie jego samoocena blokuje go do tego stopnia, że unika spojrzenia na siebie. Jego marzeniem jest się zaakceptować i korzystać z życia, a często nawet nie ma sił by marzyć.
Alan bardzo kocha podróżować, chciałby moc odwiedzić po wielu latach swój ulubiony kraj czyli Grecję. Gdy widzi zdjęcia z tego kraju to czuje wszystkie emocje na raz, i między innymi jest to poczucie bezpieczeństwa ale i smutek. Smutek, że nie ma on pieniędzy by móc chociaż pomarzyć o wylocie do tego kraju. Czuje, że życie mu ucieka, że mógłby w tym czasie zwiedzać swój ulubiony kraj, poczuć się jak w dzieciństwie gdy po raz pierwszy ujrzał na oczy morze zupełnie inne od Bałtyku.
Alan poza tym ma wiele innych marzeń w które spełnienie już nie wierzy, czy to właśnie podróże, czy takie drobniejsze rzeczy jak kupno ubrań dla siebie albo rzeczy do rysowania czy pluszaków, które zbiera już od dziecka.
Ponieważ wiążą się one z wydatkami a co za tym idzie - z zarabianiem, a to jest dla Alana obecnie zbyt ciężkie, psychicznie i fizycznie.